10.08.2020 – Różnice kulturowe: zaufanie i nieufność
Kultury możemy także podzielić pod kątem poziomo zaufania na:
- kultury wysokiego poziomu zaufania: do instytucji państwa i obywateli nawzajem do siebie oraz
- kultury niskiego poziomu zaufania.
Kultury różnicuje także zaufanie, którym darzą się jednostki. W kulturach z wysokim poziomem zaufania ludzie będą ufać sobie oraz instytucjom. W społeczeństwach o niskim poziomie zaufania organizacja życia społecznego opiera się na pokrewieństwie a ludzie polegają przede wszystkim na swojej rodzinie.
W zależności od tego, jaki jest poziom zaufania w danej kulturze, inny jest stosunek np. do uzgodnień ustnych. Istotnym aspektem życia społecznego jest także zaufanie, którym darzą się jednostki. Zaufanie może być rozumiane na różne sposoby. Może np. wynika z założenia, że, że członkowie danej społeczności cechują się uczciwym zachowaniem opartym na wspólnie wyznawanych normach.
W kulturach o niskim poziomie zaufania wymaga się spisania umowy i nierzadko dodatkowo świadków.
Kultury zaufania
W kulturach wysokiego zaufania umowa ustna jest wiążąca, nie musi być spisana, jest ona tak samo ważna jak kontrakt spisany lub potwierdzony przez urzędnika.
W takich społeczeństwach ludzie raczej będą ufać sobie oraz instytucjom, gdyż zaufanie jest powszechnie przyjętą normą społeczną. W społeczeństwach o wysokim poziomie zaufania istotną rolę w życiu społecznym, politycznym i gospodarczym pełnią organizacje, przedsiębiorstwa i instytucje usytuowane pomiędzy rodziną a państwem. W tym typie społeczeństw jednostki współpracują ze sobą poza rodziną i instytucjami państwowym. Osoby wychowane w takim społeczeństwie polegają nie tylko na rodzinie, ale przede wszystkim na innych grupach i instytucjach: przyjaciołach i znajomych, sąsiadach, organizacjach pozarządowych, związkach wyznaniowych. W razie potrzeby ludzie mogą i umieją się samoorganizować.
Do krajów o wysokim poziomie zaufania są zaliczane państwa skandynawskie.
Kultury nieufności
W kulturach o niskim poziomie zaufania wymaga się spisania umowy i nierzadko jeszcze świadków. W praktyce kontaktów z osobami z różnych kręgów kulturowych aspekt ten jest ważny o tyle, że osoba z kultury niskiego zaufania może nie traktować poważnie, np. tego co mówi urzędnik albo ustnie zleca pracodawca. Dlatego np. osobom z kultury niskiego zaufania należy przekazywać informacje pisemnie.
W społeczeństwach o niskim poziomie zaufania organizacja życia społecznego opiera się na pokrewieństwie lub jest inicjowana przez państwo. Panuje przekonanie, że można polegać głównie na rodzinie, to ona jest głównym wsparciem, źródłem informacji, organizatorem spędzania czasu wolnego.
Do społeczeństw o niskim poziomie zaufania zalicza między innymi kraje Europy Środkowo-Wschodniej.
Bibliografia do cyklu artykułów dotyczących różnic kulturowych:
„Cudzoziemcy w Polsce. Podręcznik dla osób pracujących z imigrantami”, red. M. Budyta-Budzyńska, Caritas Polska, Warszawa 2020
Skrypt na szkolenie „Praca z klientem cudzoziemskim”, A. Kosowicz, Caritas Polska, Warszawa 2020
„Cudzoziemcy w Polsce. Podręcznik dla osób pracujących z imigrantami”, red. M. Nowicka, Warszawa, Caritas Polska, Warszawa 2020
„Międzykulturowość w szkole, Poradnik dla nauczycieli i specjalistów”, Red. Kinga Białek, Ośrodek Rozwoju Edukacji, Warszawa 2015
„Kultury i organizacje”, G. Hofstede, G. J Hofstede, M. Minkov, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2011
Encyklopedia Zarządzania: https://mfiles.pl
https://mfiles.pl/pl/index.php/R%C3%B3%C5%BCnice_kulturowe
https://mfiles.pl/pl/index.php/Badanie_Geerta_Hofstede
https://www.helixpoland.com.pl/roznice-kulturowe-wg-geerta-hofstede/
